İdealist duygularla öğretmenlik yapmaya yeni başlayan Erin, birbirinden tamamen farklı ama ortak noktaları hayattan bir beklentileri olmaması olan öğrencilerle dolu bir sınıfta, düşündüğünden çok daha zor bir görevle karşı karşıyadır. Farklı toplumsal katmanlardan ve etnik kökenlerden gelen bu öğrenciler için okul, yalnızca yaşları gereği bulunmak zorunda oldukları bir mekândan ibarettir. Erin, onlara yaklaşmak adına kendi yöntemlerini denese de bu girişimleri, beklediğinden daha büyük tepkilere sebep olur. Öğrenciler, yaşadıkları ırksal ve toplumsal gerçeklerle yüzleşmiş olmanın bilinciyle öğretmenlerinin saf idealizmden sıyrılmasını istemektedir. Zamanla onlarla güçlü bir bağ kurmayı başaran Erin, her birinin farklı yaşam öykülerine sahip olduğu bu gençleri, kendi hikayelerini yazmaya ve bunları birbirleriyle paylaşmaya teşvik eder. Günlük tutmaktan öteye geçen bu yazılar, öğrenciler için hayata tutunabilecekleri birer umut kaynağına dönüşür.